قدمگاه صبح

گاهی یه رفتارهایی می کنم که خودم از خودم تعجب می کنم. یعنی یه کارهایی که اصلا فکر هم نمی کردم ازم سر بزنه. این که اون کار درسته یا غلطه یه بعد از قضیه است. ولی این که من یه چیزی از خودم می بینم که انتظارشو از خودم ندارم خیلی برام سخت تره. تا حالا زیاد شده که از رفتار دیگران شوکه بشم یا رنجیده.. ولی بعد از مدت ها که فکر می کردم خودمو می شناسم،این شاید اولین بار باشه که از خودم غافلگیر شده ام. انگار یه چیزی توی من تلنبار شده بوده که ازش خبر نداشتم. شبیه این بیماری هایی که بی سرو صدا کار خودشونو می کنند و تو وقتی خبردار می شی که همه جا ریشه دوونده باشن.نمی دونم واقعا کسی هست که هم حس من باشه یا نه. من این روزا از خودم می ترسم! + نوشته شده در جمعه پنجم اسفند ۱۴۰۱ ساعت 12:3 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...

قدمگاه صبح ...

قدمگاه صبح ...

یه هفته است دارم سر یه موضوعی با خودم کلنجار میرم.هر مدلی می خوام حلش کنم نمیشه. یعنی ده جور دعا کردم بعد که یه ذره ازش می گذره می بینم یا خوشم نمیاد یا توانش را توی خودم نمی بینم. بعد پشیمون میشم. به نظرم خدا هم دیگه کم کم باید از دستم خسته شده باشه.ته تهش به این نتیجه رسیدم که هر دعایی بکنم آخرش یه جای کار می لنگه. بهترین کار اینه که بگم خدایا راضی ام به رضای تو، تا ببینم خودش چه طرحی برام میریزه.الهی رضاً برضاک و تسلیماً لامرک لا معبود سواک + نوشته شده در چهارشنبه نوزدهم بهمن ۱۴۰۱ ساعت 15:11 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...

در چشم بامدادان به بهشت برگشودن نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی قدمگاه صبح ...